Με αφορμή τη θεατρική παράσταση "Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη", οι μαθητές έγραψαν:

Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο:   Η «Ειρήνη»  του Αριστοφάνη

Το θέατρο, όπως το εννοούμε σήμερα, γεννήθηκε στην Αρχαία Αθήνα τον 6^ο αι π.Χ. Το δημοκρατικό πολίτευμα της πόλης των Αθηνών ευνόησε την άνθιση του θεάτρου. Οι ρίζες  του βρίσκονται στις θρησκευτικές τελετές προς τιμήν του θεού Διονύσου.  

Στην Αρχαία Αθήνα, στα πλαίσια λατρευτικών τελετών προς τιμή του θεού Διονύσου, γίνονταν δραματικοί αγώνες. Οι θεατρικές παραστάσεις 

πραγματοποιούνταν με την χορηγία πλούσιων Αθηναίων, στο φως της ημέρας, στα υπαίθρια θέατρα. Στη νοτιανατολική πλαγιά του λόφου της Ακρόπολης βρίσκεται το θέατρο του Διονύσου, το αρχαιότερο από όλα τα γνωστά θέατρα.

Στις αρχές του 5^ου αι π.Χ. είχαν διαμορφωθεί τρία δραματικά είδη: η τραγωδία,  το σατυρικό δράμα και η κωμωδία. Στην κλασσική εποχή δεν ήταν αποδεκτό ο ίδιος ποιητής να γράφει και τραγωδίες και κωμωδίες. Οι ποιητές δεν έγραφαν απλώς τα κείμενα, ήταν συγχρόνως  συνθέτες, «σκηνοθέτες», χοροδιδάσκαλοι και στα πρώτα στάδια υποκριτές. Υποκριτές ήταν μόνο άντρες οι οποίοι έπαιζαν ή σε τραγωδίες ή σε κωμωδίες.

Η λέξη «Κωμωδία» σημαίνει «ωδή», δηλαδή τραγούδι του «κώμου», κώμος ονομαζόταν μια εύθυμη συντροφιά αντρών που περιφέρονταν και ξεφάντωναν. Πατέρας της κωμωδίας θεωρείται ο Αριστοφάνης, ο όποιος έγραψε κωμωδίες που παίζονται μέχρι και σήμερα, μια από αυτές είναι και η «Ειρήνη».

Ο Αριστοφάνης παρουσίασε την Ειρήνη κατά τη διάρκεια  του  Πελοποννησιακού  πολέμου. Η ιστορία ξεκινά όταν ο αμπελουργός  Τρυγαίος,  δεν άντεχε να βλέπει άλλο πια τη γη του κατεστραμμένη  και ερειπωμένη από  τις συμφορές του πολέμου και αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια των θεών του Ολύμπου.  Όταν έφτασε  στον Όλυμπο έμαθε από τον  Ερμή,  ότι ο θεός του Πολέμου  είχε  φυλακίσει  την Ειρήνη σε ένα πηγάδι. Οι θεοί δεν ήθελαν να  ελευθερώσουν την Ειρήνη, ωστόσο ο Τρυγαίος  κατάφερε να λύσει τα δεσμά της. Η Ειρήνη, όμως, δεν ήταν χαρούμενη,  μονολογούσε ότι κατέβηκε τρεις φορές στη Σπάρτη και στην Αθήνα και ότι οι άνθρωποι δεν την ήθελαν. Ο Τρυγαίος καταφέρνει να πείσει την Ειρήνη  ότι οι άνθρωποι  την επιθυμούν. Το υπόλοιπο του έργου  είναι ένας ύμνος στην Ειρήνη,  ένα γλέντι  για την απελευθέρωση της θεάς. Ο  Αριστοφάνης, δεν χάνει την ευκαιρία να γελοιοποιήσει  τους πολεμοκάπηλους και τους εμπόρους των όπλων και να υμνήσει τον πόθο του απλού ανθρώπου για την επικράτηση της ειρήνης.  

Ψύλλια Δήμητρα

Πλούτος

Ο Αριστοφάνης φαντάστηκε τον Πλούτο ως ένα τυφλό θεό. Ο Πλούτος τυφλώθηκε από τον Δία, διότι τον απεχθανόταν με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο τελευταίος να ξεχωρίσει τους τίμιους από τους άτιμους ανθρώπους. Ένας χωρικός τον βρίσκει και θέλει να τον πάει στον Ασκληπιό, για να τον γιατρέψει. Η θεά της Φτώχειας τον εμποδίζει, εξηγώντας ότι μετά την θεραπεία του Πλούτου, καμία πρόοδος δεν θα σημειωθεί, αφού όλοι οι τίμιοι θα είναι ήδη πλούσιοι. Ο τίμιος χωρικός σκέφτεται και αποφασίζει να μην γιατρέψει τον Πλούτο, ώστε οι τίμιοι άνθρωποι να παραμείνουν τίμιοι.

Κολλινιάτης Παναγιώτης

Αχαρνείς

Ο Δικαιόπολις ήταν ένας αγρότης που απογοητευμένος από τον Πελοποννησιακό πόλεμο ήθελε ειρήνη. Ο Δικαιόπολις βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό του για την επικράτηση της ειρήνης. Αντίπαλοι στο σχέδιο αυτό θα είναι οι κάτοικοι των Αχαρνών που πλούτιζαν από τον πόλεμο λόγω του εμπορίου κάρβουνων που επιδίδονταν. Σύμμαχοί του στο σχέδιο για την ειρήνη θα βρεθούν οι Αθηναίοι, που νοσταλγούν τις καλές και ευτυχισμένες ειρηνικές μέρες.

Τσαντουλή Σταυρούλα

Όρνιθες

Οι όρνιθες αναφέρονται σε δύο ανθρώπους που ανέβηκαν στον ουρανό, επειδή απογοητεύτηκαν από την ζωή στην πατρίδα τους, την Αθήνα. Ανέβηκαν, λοιπόν, να κάνουν μια νέα αρχή ζώντας μαζί με τα πουλιά. Η επαφή με τα πουλιά τούς γεμίζει έκπληξη, αφού καταλαβαίνουν ότι σε πολλούς τομείς, όπως στη δικαιοσύνη, στη βοήθεια προς τους αδυνάτους τα πουλιά είναι καλύτερα από τους ανθρώπους. Η  ίδρυση της ουρανούπολης , της χώρας των πουλιών , είναι ήδη γεγονός και έτσι τα πουλιά ελέγχουν το πέρασμα από τη Γη στον ουρανό.

Αμάφη Παρασκευή